หลายต่อหลายครั้งที่เราจะเห็นกระทู้ของคนทั่วไป  ประณามการกระทำของผู้ปกครองที่เอาลูกออกมาเที่ยวนอกบ้าน  แล้วไม่ดูแลรับผิดชอบการกระทำของลูกที่ก่อกวน  หรือสร้างความเดือนร้อนกับผู้ร่วมสังคม  เช่น  วิ่งเล่นส่งเสียงดังในร้านอาหาร     รื้อข้าวของที่วางขายตามห้าง    ล้างก้นลูกในอ่างล้างหน้า   ฉี่ใส่แก้วน้ำทิ้งไว้ในร้าน

จากการสังเกตการแสดงความคิดเห็นต่างๆ ของคนทั่วไป  จะทราบว่าคนส่วนใหญ่มักจะตำหนิผู้ปกครองที่ดูแลมากกว่าจะตำหนิตัวเด็กที่ทำพฤติกรรมไม่เหมาะสม  และน่าแปลกที่คนเป็นพ่อเป็นแม่เองก็ไม่คิดจะห้ามปรามลูก  ทำให้แม่นุ่มอดคิดไม่ได้ว่าคุณพ่อคุณแม่เหล่านั้น  ไม่รู้มารยาทที่พึงกระทำหรือรู้แต่ไม่ใส่ใจ   ดังนั้น  เราควรจะมาปรับทัศนคติกันหน่อยไหมคะว่า  ในฐานะผู้ปกครองเราควรดูแลลูกอย่างไรไม่ให้ผู้คนรอบข้างร้อง… ยี้ …

สอนระเบียบวินัยกันตั้งแต่อยู่ที่บ้าน

ถ้าลูกอยู่ในวัยที่เริ่มรู้เรื่องแล้ว ต้องเตรียมความพร้อม ก่อนที่จะพาลูกออกไปในที่สาธารณะ  สอนให้เข้าใจได้ง่าย เพราะบางครั้งลูกก็ยังไม่เข้าใจว่าการเล่นของตนไม่ถูกต้องอย่างไร  ควรทำหรือไม่ควรทำ

ดูความพร้อมของลูก

ว่าพร้อมที่จะออกไปนอกบ้าน หรือที่สาธารณะหรือไม่ ถ้าพ่อแม่ยังไม่สามารถควบคุมลูกได้ ต้องพยายามพาลูกออกไปข้างนอกให้น้อย หรือเท่าที่จำเป็น จนกว่าจะแน่ใจว่าสามารถควบคุมลูกได้

ต้องคำนึงถึงสิทธิคนอื่นในที่สาธารณะด้วย

อย่ามองว่าเด็กงอแงเด็กซนเป็นเรื่องปกติ แต่ถ้าอยู่ในสถานการณ์ที่ควบคุมไม่ได้ หรือลุกลามจนคนทำให้คนอื่นเดือดร้อน ต้องพาลูกออกไปจากสถานการณ์นั้นให้ลูกสงบก่อน

ไม่สอน/ ดุลูกต่อหน้าคนอื่น

หลายครั้งที่ลูกดื้อ ซน พ่อแม่ก็ยิ่งพยายามสอน พยายามดุลูก เพื่อแสดงให้คนรอบข้างเห็นว่าตัวเองได้ทำหน้าที่แล้ว แต่ลูกไม่ฟังเอง ช่วยไม่ได้ การทำแบบนี้ไม่ได้ช่วยแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า  และยังเป็นการทำร้ายลูกทางอ้อมอีกด้วย

แก้ปัญหาลูกวีนด้วยวิธีเบี่ยงประเด็นให้ลูกสนใจอย่างอื่นจนลืมเรื่องที่อาละวาดไป

เช่น  ถ้าลูกวีนในร้านอาหาร ลองอุ้มพาเขาไปดูปลาหรือกุ้งเป็นๆ ที่ว่ายน้ำอยู่หน้าร้าน  หรือพ่อแม่บางคนใช้วิธีวางเฉยให้ลูกร้องไปให้พอ โดยพาไปในที่ที่ไม่รบกวนคนอื่น เช่น ลานจอดรถห้าง หรืออุ้มเข้าไปในรถ    ร้องเสร็จแล้วค่อยคุยกัน  สร้างกติกาให้ชัดเจน

ก่อนพาลูกออกไปจากสถานการณ์ที่ควบคุมไม่ได้ อย่าลืมกล่าวคำขอโทษต่อคนรอบข้างที่ได้รับความเดือดร้อนด้วย

คนส่วนใหญ่เข้าใจธรรมชาติของเด็กว่าอาจจะดื้อบ้าง ซนบ้าง  เป็นเรื่องที่ควบคุมยาก  แต่สิ่งที่ต้องการคือ  ความรับผิดชอบ โดยการแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นทันที   หลายครั้งความไม่พอใจที่เกิดขึ้นมักมาจากตัวพ่อแม่ที่นิ่งเฉยไม่สนใจ  และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ คำขอโทษอย่างจริงใจ เมื่อลูกคุณสร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่น   คือสิ่งที่จะผ่อนคลายให้สถานการณ์ดีขึ้นได้ไม่ยากค่ะ

รักลูก ต้องรับผิดชอบต่อสังคมด้วยนะคะ