ฟังชื่ออาจไม่คุ้นหูคุ้นตาคนทั่วไป แต่ในแวดวงนักดำน้ำ นักท่องเที่ยวที่ชื่นชอบกิจกรรมดำน้ำหรือชาวประมง คงจะได้ยินเกี่ยวกับอันตรายของ “โรคน้ำหนีบ” มาบ้างไม่มากก็น้อย โดย “โรคน้ำหนีบ” หรือ การได้รับบาดเจ็บจากแรงดันใต้น้ำ เป็นภาวะที่ก่อให้เกิดอันตรายต่อร่างกายถึงขั้นพิการและเสียชีวิตได้
“โรคน้ำหนีบ”
เกิดจากการที่แก๊สละลายเข้าสู่เนื้อเยื่อในร่างกายขณะดำน้ำแล้วแก๊สนั้นรวมตัวกันเป็นฟองอากาศอยู่ภายในเส้นเลือดและเนื้อเยื่อต่างๆ สาเหตุมาจากการดำน้ำลึกมากกว่า30 ฟุตและใช้เวลานานเกินกำหนดแล้วขึ้นสู่ผิวน้ำ โดยไม่หยุดลดความกดดันภายในร่างกายให้เป็นปกติเหมือนการเขย่าขวดน้ำอัดลมหากมองตาเปล่าจะไม่เห็นฟองอากาศ แต่หากเขย่าขวด ฟองอากาศก็จะขยายใหญ่ขึ้นจนเกิดแรงดันออกมา
อาการของ “โรคน้ำหนีบ” มี 2 ชนิด
ชนิดที่ 1 อาการมักเริ่มภายใน 1 ชม. หลังขึ้นจากน้ำ
โดยรู้สึกเพลียกว่าปกติหลังจากดำน้ำ มีผื่นคันเป็นผื่นนูนตรงจุดกลางสีม่วงคล้ำปวดแสบปวดร้อน มีอาการปวดตามกล้ามเนื้อ และข้อต่อ โดยเฉพาะปวดข้อไหล่ เนื่องจากมีฟองอากาศแทรกตามเนื้อเยื่อรอบๆ ข้อ ทำให้เนื้อเยื่อเกิดความบอบช้ำ และฉีกขาด ลักษณะปวดลึกๆ และรบกวน ไม่ปวดมาก มีความรู้สึกวูบวาบ หรือมีอาการชาตามผิวหนัง ขา เท้า มีอาการมึนงง
ชนิดที่ 2 อาการรุนแรงกว่าชนิดที่ 1 มีการเกิดฟองอากาศจำนวนมากในอวัยวะสำคัญ
เช่น ไขสันหลัง และเส้นเลือดรอบๆ ฟองไนโตรเจนจะอุดกั้นเส้นเลือดดำ มีอาการเสียการรับรู้ อัมพาตครึ่งตัว ปัสสาวะไม่ออก, หูชั้นใน มีอาการหูหนวก มีเสียงดังหึ่งๆ ภายในหู เวียนศีรษะ ตากระตุก, กล้ามเนื้อ และข้อต่อ มีอาการปวดแนวสันหลังหรือสะโพก ปวดร้าวกลางหลัง ทั้งสองข้างลำตัว กล้ามเนื้ออ่อนแรง
ปัจจัยเสริมที่ทำให้เกิดอาการนี้ง่ายขึ้น ได้แก่ เพศหญิง ความอ้วน อายุมาก ทำงานหนักเกินไป ดื่มเหล้า อดนอน การบาดเจ็บในส่วนต่างๆ ของร่างกาย การขึ้นที่สูงหลังการดำน้ำลึก และการดำน้ำซ้ำมากกว่าหนึ่งครั้งการป้องกันที่ดีที่สุดคือ การปฏิบัติตามกฎของการดำน้ำอย่างเคร่งครัด และหลีกเลี่ยงปัจจัยเสริม
ในการรักษาผู้ป่วยกลุ่มนี้จะต้องให้ออกซิเจนภายใต้แรงดันสูง ด้วยการใช้เครื่องไฮเปอร์บาริกแชมเบอร์ ซึ่งมีค่าใช้จ่ายในการรักษาที่สูงแต่ผู้ป่วยสิทธิระบบหลักประกันสุขภาพแห่งชาติสามารถเข้าถึงการรักษาได้
