เรียกได้ว่าเป็นอีกหนึ่งเรื่องราวเกี่ยวกับสุขภาพที่หลายคนกำลังตื่นตัวมากกับ ฝุ่นพิษ PM2.5 ทั้งนี้ก็เพราะผลกระทบของมันมาในทางตรง หลังจากเพียงที่เราหายใจเอาฝุ่นพิษนี้เข้าไปไม่นาน บางคนจะรู้สึกคันหน้า คันผิว คันตา และที่พบบ่อยที่สุดอีกอาการก็คือ “แสบจมูก” จมูกแห้ง
โรคหัวใจเป็นหนึ่งในความเสี่ยงด้านสุขภาพที่ผู้ชายกำลังเผชิญอยู่ในปัจจุบัน ตาม American Heart Association (AHA) มากกว่าหนึ่งในสามของผู้ชายที่เป็นโรคหัวใจ โรคหัวใจเป็นคำที่หมายรวมถึง
ฝุ่น PM 2.5 ทำให้หลายคนเกิดอาการแพ้ฝุ่น ซึ่งหากเพื่อนๆ มีอาการเจ็บคอจากหวัด เพียงไม่กี่วันก็อาจหายได้ แต่อาการเจ็บคอที่เกิดจากการระคายเคือง
ทุกคนประสบอาการปวดเมื่อยและปวดเป็นครั้งคราว อันที่จริงแล้วอาการปวดกะทันหันเป็นปฏิกิริยาที่สำคัญของระบบประสาทที่ช่วยเตือนถึงการบาดเจ็บที่อาจเกิดขึ้น เมื่อเกิดการบาดเจ็บสัญญาณความเจ็บปวดจะเดินทางจากบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บขึ้นที่ไขสันหลังและไปยังสมอง
การเจ็บป่วยจากอาหารที่มักเรียกกันว่า “อาหารเป็นพิษ” เป็นผลมาจากการรับประทานอาหารที่ปนเปื้อน เสียหรือเป็นพิษ อาการที่พบบ่อยที่สุดของโรคอาหารเป็นพิษ ได้แก่ คลื่นไส้อาเจียนและท้องร่วง
จากบทความเรื่อง รู้จัก “โดพามีน” กับ 9 วิธีเพิ่มฮอร์โมนความสุขตามธรรมชาติ ทำให้เรารู้จักว่า “โดพามีน” คือสารเคมีที่สำคัญในสมองที่มีฟังก์ชั่นมากมายเกี่ยวข้องกับรางวัลแรงจูงใจ ความจำ ความสนใจและแม้แต่ควบคุมการเคลื่อนไหวของร่างกาย
บางครั้งอาการไออาจรู้สึกอึดอัด แต่จริงๆ แล้วมันมีจุดประสงค์ที่เป็นประโยชน์ เมื่อไอ จะมีน้ำมูกและสิ่งแปลกปลอมจากทางเดินหายใจซึ่งอาจทำให้ปอดระคายเคือง อาการไออาจตอบสนองต่อการอักเสบหรือการเจ็บป่วย อาการไอส่วนใหญ่จะไม่เป็นนาน อาจเป็นหวัดหรือเป็นไข้หวัดไอเป็นเวลาสองสามวันหรือหลายสัปดาห์แล้วจะเริ่มรู้สึกดีขึ้น
หนึ่งในกลุ่มโรคที่เป็นผลกระทบมาจากสถานการณ์ฝุ่นขนาดเล็ก PM 2.5 คือ COPD หรือ โรคปอดอุดกั้นเรื้อรัง เป็นกลุ่มของโรคปอดที่มักเป็นมากขึ้นเรื่อยๆ ที่พบมากที่สุดคือภาวะอวัยวะและหลอดลมอักเสบเรื้อรัง ผู้ป่วยโรคปอดอุดกั้นเรื้อรังหลายคนมีเงื่อนไขทั้งสองนี้
โรคนอนไม่หลับเป็นโรคเกี่ยวกับความผิดปกติในการนอนหลับชนิดที่ผู้คนพบว่า นอนหลับได้ยาก หรือง่วงอยู่ตลอดเวลา หรืออาจเป็นทั้งสองอย่าง
ผู้หญิงที่เพิ่งคลอดลูกอาจมีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นในการเป็นมะเร็งเต้านม การวิจัยที่ผ่านมาได้แนะนำการคลอดให้ผลป้องกันมะเร็งเต้านม แต่งานวิจัยใหม่ที่ตีพิมพ์ใน Annals of Internal Medicine ได้ข้อสรุปว่า ผลกระทบเชิงป้องกันอาจใช้เวลาสองทศวรรษในการพัฒนา